Gibelaren hantura da, birus batek eragindakoa. Normalean gibelari eragiten dio birus horrek, baina beste organo batzuei era eragin diezaieke, neurri txikiagoan bada ere.
Eritrozitoak dira odolean gehien ditugun zelulak: 4.5-5.5 milioi/ml3, hain zuzen ere. Zelula hauen bizitza nahiko motza denez (120 egun inguru), etengabe eratzen dira kopuruak bere horretan iraun dezan. Eritrozitoakhezur luzeenHEZUR-MUINEAN eratzen dira; ahuldurik daudenak, berriz, BARERA edo GIBELERA eramaten dira, eta haietan fagozitoek suntsitzen dituzte.
Los eritrocitosson las células más abundantes de la sangre ya que tenemos entre 4.5 millones-5.5millones/ml3. Como suvidaes relativamente corta (unos 120 días) para que su número se mantenga constante, tienen que estar continuamente formándose y La formación tiene lugar en la Mí‰DULA ÓSEA de los huesos largos; mientras que los eritrocitos desgastados son retirados al BAZO o al
Hori nahikoa ez bada, odola gordetzen duten organoek parte hartzen dute, adibidez bareak eta gibelak, galduriko odola ordezteko. Hori guztia nahikoa ez bada, SHOCK HEMORRAGIKOA edo hipobolemikoa eragiten da. Horrek HODI-ZABALKUNTZA eta odol-hodietako pareten IRAGAZKORTASUNA handitzea eragiten ditu, barruan dagoen likido gutxi hori kanpora atera dadin.
Si esto es insuficiente se recurre a órganos que almacenan sangre como el bazo y el hígado, con lo que se intenta reponer la sangre perdida y si todo esto resulta insuficiente se provoca el SHOCK hemorrágico o hipovolémico, que provoca además VASODILATACIÓN y un aumento de PERMEABILIDAD en la pared de los vasos sanguíneos de manera que el poco líquido que hay en el interior, tiende a salir al exterior.
Gune honetan botika azkar xurgatzen da: baskularizazio handia dagoenez, botika zuzenean igarotzen da odolera, urdailetik, gibeletik eta abarretatik igaro gabe.
Burmuinean, glukogenoa astrozitoetan gordetzen da nagusiki, eta, gibelarekin eta muskuluarekin konparatuta maila oso baxuak badira ere, berriztatze-abiadura (turnover) oso azkarra da, eta haren mailak jarduera sinaptikoarekin uztartuta daude.
Untxiekin egin ohi dira, batez ere, civet-ak (baita beste ehizaki batzuekin ere). Civet-ean, zatitutako ehizakia salteatu egiten da aurretik marinatuta edo ez, ontzeko barazkiak gehitzen zaizkio (marinatzeko erabilitakoak izan daitezke), sueztitu egiten da, busti, eta, saltsa bukatzeko, ehizakiaren odolarekin loditzen da (kaiku batean jasotzen da ozpin apur batekin, ez gatzatzeko), eta, batzuetan, gibel birrinduarekin. Salmi-ak egiteko, hegazti gogorrak erabiltzen dira. Arinki erretzen dira labean, zatitu egiten dira, garreztatu, ontzeko barazkiekin sueztitzen dira, saltsa-hondo ilunarekin bustitzen dira, eta prestatzen bukatzen uzten zaie.
Los civets se realizan generalmente con liebres (también con otras piezas) y consiste en saltear la pieza troceada, previamente marinada o no, añadir verduras de condimentación (pueden ser de la marinada), rehogarlas, mojar, y para acabar la salsa ligarla con la sangre de la pieza (se recogerá en un cuenco con un poco de vinagre para evitar que coagule) y en ocasiones con el hígado machacado.Los salmis son unas elaboraciones que se realizan con aves duras, y que consisten en asarlas muy levemente al horno, trocearlas, flamearlas, r
Bi paparren (magret-en) erditik irekitzen da hasieran ahatea, eta kontuz ibili behar da azpitik karkasarik ez dagoen zatian, gibelarikalterik ez egiteko.
Se empieza a despiezar el pato abriendo por el centro de los dos magrets (pechugas) teniendo cuidado en la parte que no hay carcasa debajo, para no dañar el hígado.
Gibela ateratzeko, lehenik, kontu handiz kendu behar da gibela estaltzen duen tela. Karkasa mahaiaren ertzean jarri, eta gogor estutzen da, kraskatzeko eta karkasaren barrutik gibelarenmuturra ateratzeko.
Para sacar el hígado primero se quita con cuidado la telilla que lo cubre y, apoyando la carcasa en el borde de la mesa, se aprieta fuerte para cascarla y hacer que asome la punta del hígado del interior de ésta.