lencería Bilatu lencería testuinguru gehiagotan

1
arropa zuri > lencería (3 testuinguru)
eu testuak es testuak
Kat. 13., 65. - Velenciennes motako bainika izurdunak, gerra aurretik arropa zurirako baino erabiltzen ez zirenak, bertikalean jartzen dira soinekoaren gainean. "Estalaktita" eta kiribil dekoratu bat osatzen dute. Cat. 13, 65 - Reservadas antes de la guerra a la lencería, las vainicas fruncidas de Valenciennes se disponen, verticalemente sobre el vestido. Forman un decorado de "estalactitas" y de enroscamientos.

Materiala: Ehungintza liburuak

Cristobal Balenciagak 1936an Parisen hartu zuenean bizilekua, nahasmendu giroan sartuta zegoen parpaila mekanikoaren industria. Kanpoko merkatuaren oso mendekoa zenez, amerikar merkatuarena bereziki; luxuzko sektorea izanik, 1929an Estatu Batuetan sortutako finantza krisiaren ondorio latzak jasan zituen, hura Europara iritsi aurre-tik. Edonola ere, 1920ko hamarraldiko moda oso onuragarria izan zen parpailarentzat, eta bereziki estimatuak ziren Art Deco estiloaren eragina zuten motiboak. 1929an, 380 lantegi zeuden Calaisen, 2710 ehungailu eta 300 milioi franko inguruko fakturazioa eragiten zuten. Baina, 1931n, nazioarteko neurri protekzionistak jarri ziren abian2. Parpailen fabrikatzaileen ganbera sindikalaren arabera, garai hartan 54 lantegik itxi behar izan zituzten ateak3. 1830etik 1936ra sektorearen fakturazio bolumenak nabarmen egin zuen atzera. Zenbait fabrikatzaile, porrot egiteko zorian zeudela, beren ehungailuak saltzen saiatu ziren. Hala ere, epe ertainera konpetentzia areagot Cuando Cristóbal Balenciaga se instala en París en 1936, la industria del encaje mecánico acaba de vivir una década agitada. Muy dependiente del mercado exterior, principalmente americano, este sector de lujo se vio muy afectado por la crisis financiera que se abatió sobre los Estados Unidos en 1929, antes de llegar a Europa. Sin embargo, la moda de los años 1920 fue favorable para el encaje y valoró especialmente los motivos influenciados por el estilo Art Déco. En 1929, Calais cuenta ya con 380 fabricantes y 2710 telares, generando alrededor de 300 millones de francos de volumen de facturación. Pero, en 1931, se pusieron en marcha medidas proteccionistas internacionales. La cámara sindical de los fabricantes de encaje enumera en aquella época 54 cierres de fábricas. De 1930 a 1936, el volumen de facturación del sector experimenta una regresión considerable. Algunos fabricantes, al borde de la quiebra, intentan vender sus telares. Sin embargo, el riesgo de una deslocalización que alim

Materiala: Ehungintza liburuak

Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Calaisko parpail egileek arropa zurian erabiltzeko parpailari eman zioten lehentasuna, bestelako arroparentzako parpailaren kaltetan. Hala eta guztiz ere, 1960ko hamarraldiaren amaieran, Cristobal Balenciagak bere jostun lana utzi zuen garaian, arropa zuri parpailadunek ez zuten ordu arteko zaletasunik pentsamoldearen bilakaeraren, modaren eta emakumearen emantzipazioaren ondorioz. Krisi horrek hamar urte inguru iraun zuen eta zailtasun handiei aurre egin behar izan zien Calaisko industriak. 150 enpresen artetik, berrogeita hamar inguru desagertu ziren; beste batzuk, aldiz, elkartu egin ziren- bizirik iraun ahal izateko. 1971n hamarka parpail egile baino ez ziren gelditzen, eta aldaketak egin zituzten ekoizpen moduetan, hurrengo hamarraldiei aurre egiteko: ehungailuak modernizatu zituzten, lanaren antolamendua berritu zuten, eta ekoizpen etapak integratu ziren, materia bikain horren fabrikazioak gaur egun arte irauteko moduan. Tras la Segunda Guerra Mundial, los fabricantes de encaje de Calais privilegian más la fabricación de encaje para lencería en detrimento del encaje destinado a las prendas exteriores. Sin embargo, a finales de los años 1960, cuando Cristóbal Balenciaga cesa su actividad de modisto, asistimos a una desafección por la ropa interior con encaje, por causa de la evolución de las mentalidades, de la moda y de la emancipación femenina. Esta crisis dura unos diez años y hace pasar a la industria de Calais grandes dificultades. Unas cincuenta empresas de entre 150 desaparecen y algunas se reagrupan para sobrevivir. En 1971, no quedan más que algunas decenas de encajeros, que inician un cambio en las modalidades de producción con el fin de afrontar las siguientes décadas: modernización de los telares, nueva organización del trabajo, o incluso integración del conjunto de etapas de producción, para que, todavía hoy en día, siga perpetuándose la fabricación de esta materia de excepción.

Materiala: Ehungintza liburuak