Elektrizitatearekinlan egiten dugun guztietan, kontuan eduki behar dugu lan horretan zer arrisku egon daitekeen, eta, beraz, arrisku hori ahalik gehiena murriztu.
Siempre que se trabaja con electricidad, hay que tener presente el posible riesgo que existe en ese trabajo y, por tanto, saber reducir al máximo el peligro.
Adibidez, elektrizitatea isolatzen duen zapata batean zulatzetik babesten duen barne-zola sartzen badugu, oinetakoa elektrizitatea isolatzeko ezaugarririk gabe geratuko da, eta, horrela, hark sor dezake arriskua.
Por ejemplo, si a un zapato aislante de la electricidad le introducimos una plantilla que protege de la perforación, el calzado se queda sin sus características aislantes de la electricidad, con lo cual puede generar un riesgo en sí mismo.
Horiek lehergarriak izan daitezke; horregatik, ez da komeni eramatea korronte elektrostatikoen deskargak eragindako txinpartak sor ditzakeen norberaren babesteko ekiporik. Izan ere, pintatze-prozesuan, elektrizitate estatikoa sortzen da, barruko aireztatze behartua dela-eta.
Von Guerickeren makina elektroestatikoa (1672an garatua), Leydenen botila (1745koa; aurrez kargatu behar zen kondentsadorea), eta elektrizitate atmosferikoa kometa baten bidezlurrera desbideratzeko metodoa (batere segurua ez dena), hau da, Franklinen tximistorratza, erabiltzen ziren.
Se empleaba la máquina electroestática de von Guericke (desarrollada en el 1672), la botella de Leyden (1745, un condensador al cual había que cargar previamente), y el muy poco segurométodo de la electricidad atmosférica derivada a tierra por medio de un barrilete, es decir, el pararrayos de Frankling.
Lehenengoan, indukzio elektroestatikoaren bidez (Guerickeren makinarekin) igel-prestakin bat kargatzen zuen, eta hark gero haren muskuluak uzkurtzen zituen gorputzeroale batekin lurrera konektatukoan; hala, animalia-elektrizitatea aurkitu zuela uste zuen.
Afari batean eztabaidatu zuen intelektual talde batek haien artean Lord Byron eta Shelley zeuden besteak beste elektrizitatea erabiliz bizia sortzeko aukeraz, eta, hain zuzen, eztabaida horretatik sortu zen Frankenstein liburuaren enbrioia.
Fue durante una cena, donde un grupo de intelectuales entre los que se encontraban Lord Byron y Shelley, cuando se discutió sobre la posibilidad de generar vida usando electricidad; de esta discusión surgió el embrión del libro Frankenstein.
Ikerketan aurrera egin ahal izateko, lehenengo elektrizitate-detektagailua asmatu behar izan zuen: elektrizazioak atzeman zitzakeen orratz arin bat.
Para poder progresar en susinvestigaciones, tuvo que inventar el primer detector de electricidad, artilugio que se basaba en una aguja ligera, no imantada, que permitía hallar las electrizaciones.
Otto von Gerickek sufrezko esfera bat igurzten zuen gamuza edo artile-zati batekin biraka zebilen bitartean, eta elektrizitatez kargatzen zuen, eta txinpartak ere aterara zitzakeen; hala, elektrizitatea sortzen zuen lehenengo makina sortu zuen.
Otto von Gericke, con una esfera de azufre que frotaba con una gamuza o trozo de lana mientras ésta giraba, cargaba eléctricamente dicha esfera pudiendo producir chispas, creando con ello la primera máquina generadora de electricidad.
batzuek beiraren moduan jokatzen zuten, eta besteek erretxinaren moduan. Hala, bi elektrizitate mota zeudela frogatu zuen, eta hurrenez hurren, beira-elektrizitate eta erretxina-elektrizitate deitu zituen; Benjamin Franklinen garaia arte ez zitzaien positibo eta negatibo deitu.
unos se asemejaban al vidrio y otros a la resina, demostrando de esta manera que había dos tipos de electricidad que llamó vitrea y resinosa respectivamente, y no será hasta Benjamín Frankling que se les pase a denominar positiva y negativa.
Elektrizitatea aise igartzen da naturan oinaztargietan, baina elektrizitatea modu artifizialean sortzeari buruzko lehenengo deskribapena Tales Miletokoak (K.a. 600) egin zuela uste da, hark egiaztatu baitzuen anbar horiak, igurtziz gero, gorputz arinak erakar ditzakeela.
La electricidades fácilmente reconocible en la naturaleza en forma de relámpagos, pero se considera que la primera descripción de sugeneración artificial fue formulada por Thales de Mileto (600 a.C.) al comprobar que el ámbar amarillo, al ser frotado, podía atraer cuerpos ligeros.
Interconectadas mediante el nervio óptico, una vez transformada la luz en electricidad, mediante éste, se dirige hacia el cerebro, donde es interpretada como formas y colores.