ekoizpen Bilatu ekoizpen testuinguru gehiagotan

1
ekoizpen > producción (31 testuinguru)
eu testuak es testuak
Erosketa-prezioaren eta ekoizpen-kostuaren arteko desberdintasuna. Diferencia entre el precio de adquisición y el de coste de producción.

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Ibilgetuaren elementuak ondasun materialak dira, enpresaren jabetzakoak. Enpresak berak ekoitzitakoak edo hirugarren batzuei erositakoak izaten dira, baina ez saltzeko, enpresaren jardueretan etengabe erabiltzeko baizik (ekoizpenean, zerbitzuetan, administrazioan, eta abarretan). Los elementos del inmovilizado son bienes tangibles, propiedad de la empresa, que han sido producidos por la propia empresa o adquiridos a terceros no para la venta, sino para utilizarlos de forma continuada en las actividades desarrolladas en la empresa (producción, servicios, administración, etc.).

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Oro har, nazio-monetara bihurtzeko erosketa-prezioari edo ekoizpen-kostuari erosketa bakoitza egiten deneko datan indarrean dagoen kanbio-tasa aplikatzen zaio, eta balio hori erabiliko da izakinak baloratzeko identifikazio espezifikoaren irizpidea aplikatzen bada, baita PMP, FIFO, LIFO edo antzekoak aplikatzen badira ere. Como norma general su conversión en moneda nacional se hará aplicando al precio de adquisición o al coste de producción el tipo de cambio vigente en la fecha en que se produce cada adquisición, y esta valoración será la que se utiliza tanto si se aplica el criterio de identificación especí­fica para la valoración de existencias, como si se aplican el PMP, FIFO, LIFO

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Kalkuluak egin ostean, azken izakinen balorazio-datuak zuzenak direla egiaztatu dugu (izan ere, finantza-gastuak ez dira ekoizpen-kostuan sartzen, urtebete baino gutxiagoko ekoizpen-zikloa delako). Una vez realizados los cálculos comprobamos que los datos de la valoración de las existencias finales son correctos (pues los gastos financieros no forman parte del coste de producción al ser el ciclo productivo inferior a un año).

Materiala: Kontu-ikuskaritza

- Aktiboak: eskuratze-prezioan edo ekoizpen-kostuan. - Activos: al precio de adquisición o coste de producción.

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Halaber, eskuratze-prezioak eta ekoizpen-kostuak bakarra izateari uzten dio. Asimismo deja de ser único el precio de adquisición y el coste de producción.

Materiala: Kontu-ikuskaritza

SALMENTAK: SALGAIAK, EKOIZPEN PROPIOAK, ZERBITZUAK VENTAS DE: MERCADERíAS, PRODUCCIÓN PROPIA, SERVICIOS

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Hasiera batean, merkatuko baliotik edo salmenta-preziotik eratorritako izakinak baloratzeko edozein irizpide ez da onartzen, erosketa-kostua edo ekoizpen-kostua baino txikiagoak direnean salbu. Inicialmente cualquier criterio de valoración de existencias que se derive del valor de mercado o precios de venta no es aceptado, excepto que sean inferiores al coste de adquisición o coste de producción.

Materiala: Kontu-ikuskaritza

Beraz, ikuskariak adi egon behar du, eta ustekabeko salmenten erregistroak nahiz berariaz egindakoak ikertu behar ditu, baita sarrerak eta/edo erosketak eta ekoizpen-faseak ere. Por tanto, los auditores deben estar alerta e investigar tanto los registros de ventas accidentales como los intencionados, al igual que las entradas y/o compras, así­ como las distintas fases de producción.

Materiala: Kontu-ikuskaritza

KPOren arabera (13.4. araua), ondasun baten merkatu-balioa erosketa-prezioa edo ekoizpen-kostua baino baxuagoa denean, ondasun hori merkatuko balioaren arabera baloratuko da (baxuena), eta horretarako behar den hornidura zuzkituko da balio-galera itzulgarria denean (hau da, prezioak berriro gora egin dezakeenean). El PGC (norma 13a.4) contempla que cuando el valor de mercado de un bien sea inferior a su precio de adquisición o a su coste de producción, se valorará ese bien al precio de mercado (el inferior), dotando a tal efecto la oportuna provisión cuando la

Materiala: Kontu-ikuskaritza

2
ekoizpen > producción (5 testuinguru)
eu testuak es testuak
Hiru urtez Bordelen lan egin ondoren, 22 urte zituela (1917an) zabaldu zuen bere lehenengo etxea Donostian, "C. Balenciaga", eta 1918an "Balenciaga y compañía" bihurtu zen. Urte horretan kaleratu zuen, hain zuzen ere, bere lehenengo bilduma. Garai horretan hartu zuen, halaber, Parisko etxe ospetsuenetara joateko ohitura. 1924an sozietate berri bat zabaldu zuen Balenciagak bere funtsekin, Donostiako Askatasunaren Hiribidean: "Cristobal Balenciaga". Balenciagaren bezeroen artean aipatzekoak dira, Casa Torres markesa leiala, Maria Kristina erregina eta Isabel Alfonsa infanta. Denbora gutxian (1927an), bere bezeroen bilakaerari egokitzeko, bigarren etxea zabaldu zuen Balenciagak, Okendo kalean: "Eisa Costura", neurrira egindako jantzien etxea. Bi etxe horiek eta bi ekoizpen moduek -goi mailako joskintza eta jantzigintza- 1931. urtea arte iraun zuten bere horretan. Baina Alfontso XIII.aren abdikazioaren (1931) ondorioak jasan zituen Balenciagak, bezero askok erbestera joan behar izan baitzu Tras trabajar en Burdeos durante tres años, Balenciaga funda en 1.917, con 22 años, en San Sebastián, su primera casa, "G. Balenciaga", que se convierte en "'Balenciaga y compañía" en 1918, fecha de su primera colección. En esa época toma por costumbre visitar las famosas firmas parisinas. En 1924, con sus propios fondos, el joven modisto abre une nueva sociedad "Cristóbal Balenciaga" en la avenida de la Libertad de San Sebastián. Entre sus clientes podemos citar a la fiel marquesa Casa Torres, la reina María Cristina y la infanta Isabel Alfonsa. Muy pronto, para responder a la evolución de su clientela, Balenciaga crea, en 1927, en la calle Oquendo, une segunda casa, dedicada a la confección a medida, "Eisa Costura". Las dos casas y los dos tipos de producción, alta costura y confección, coexisten hasta 1931. Sin embargo, Balenciaga padece pronto las cansecuencias de la abdicación de Alfonso XIII en 1931, seguido del exilio de numerosas cuentas. El fracaso de estas dos casas no desani

Materiala: Ehungintza liburuak

Cristobal Balenciaga Londresera joateko asmoz ari zela, 1936ko uztailean, Nicolas Bizcarrondo eta Attainvilleko Wladio Jaworoskiren laguntzarekin, goi mailako joskintza etxe bat zabaldu zuen Parisen, Georges V hiribideko 10. zenbakian; ez zituen utzi, ordea, Espainiako jarduerak. Madril, Bartzelona eta Donostiako etxeak Agustina ahizparen, Jose ilobaren eta Crespo ahizpen zuzendaritzapean utzi zituen, hurrenez hurren. Edonola ere, Parisen sortzen zituen diseinuak, eta horien arteko batzuk Espainian egiteko hautatzen zituen. Oihala Donostiara bidaltzen zuen, han baitzeukan etxe nagusia. Etxe haietako bakoitzean eta tailerretan (berrogeita hamar bat langilez osatuak), Parisen erabiltzen zituzten oihal berdinak erabiltzen zituzten. Eta Calaisko parpailak ere iritsi ziren espainiar bezeroen jantzitegietara. Cristobal Balenciagak oso agindu bereziak jasotzen zituen Espainian, hala nola Fabiola erreginaren ezkontzako soinekoa. Espainian ekoizpen kostuak Parisen baino txikiagoak zirenez, Euro Mientras que Cristóbal Balenciaga planeaba irse a Londres, es en París, en julio de 1936, con la ayuda de Nicolás Bizcarrondo y de Wladio Jaworoski de Attainville. donde abre una casa de alta costura, "Balenciaga", en el número 10 de la avenida Georges V, sin abandonar sus actividades en España. Las casas de .Madrid, Barcelona y San Sebastián quedarán bajo la dirección de su hermana Agustina, su sobrino José y las hermanas Crespo respectivamente. Pero es en París donde crea los modelos, de los cuales elige algunos para que sean fabricados en España. La tela es enviada a San Sebastián, que permanece como la casa central de los tres establecimientos. En cada una de las casas, los talleres, formados por unos cincuenta empleados, utilizan generalmente las mismas telas que en París. Asimismo, los encajes de Calais se encuentran en los guardarropas de su clientela española. Cristóbal Balenciaga recibe, sin embargo, encargos especiales en España, como el vestido de novia de la reina Fabiola.

Materiala: Ehungintza liburuak

Cristobal Balenciagak 1936an Parisen hartu zuenean bizilekua, nahasmendu giroan sartuta zegoen parpaila mekanikoaren industria. Kanpoko merkatuaren oso mendekoa zenez, amerikar merkatuarena bereziki; luxuzko sektorea izanik, 1929an Estatu Batuetan sortutako finantza krisiaren ondorio latzak jasan zituen, hura Europara iritsi aurre-tik. Edonola ere, 1920ko hamarraldiko moda oso onuragarria izan zen parpailarentzat, eta bereziki estimatuak ziren Art Deco estiloaren eragina zuten motiboak. 1929an, 380 lantegi zeuden Calaisen, 2710 ehungailu eta 300 milioi franko inguruko fakturazioa eragiten zuten. Baina, 1931n, nazioarteko neurri protekzionistak jarri ziren abian2. Parpailen fabrikatzaileen ganbera sindikalaren arabera, garai hartan 54 lantegik itxi behar izan zituzten ateak3. 1830etik 1936ra sektorearen fakturazio bolumenak nabarmen egin zuen atzera. Zenbait fabrikatzaile, porrot egiteko zorian zeudela, beren ehungailuak saltzen saiatu ziren. Hala ere, epe ertainera konpetentzia areagot Cuando Cristóbal Balenciaga se instala en París en 1936, la industria del encaje mecánico acaba de vivir una década agitada. Muy dependiente del mercado exterior, principalmente americano, este sector de lujo se vio muy afectado por la crisis financiera que se abatió sobre los Estados Unidos en 1929, antes de llegar a Europa. Sin embargo, la moda de los años 1920 fue favorable para el encaje y valoró especialmente los motivos influenciados por el estilo Art Déco. En 1929, Calais cuenta ya con 380 fabricantes y 2710 telares, generando alrededor de 300 millones de francos de volumen de facturación. Pero, en 1931, se pusieron en marcha medidas proteccionistas internacionales. La cámara sindical de los fabricantes de encaje enumera en aquella época 54 cierres de fábricas. De 1930 a 1936, el volumen de facturación del sector experimenta una regresión considerable. Algunos fabricantes, al borde de la quiebra, intentan vender sus telares. Sin embargo, el riesgo de una deslocalización que alim

Materiala: Ehungintza liburuak

Bigarren Mundu Gerrak bete-betean harrapatu zuen Calais eta bertako industria: hiria okupatu eta bonbardatu egin zuten 1944ko Askapenean, eta ekoizteko eta merkaturatzeko zailtasunei aurre egin behar izan zieten fabrikatzaileek. Materia frantsesak baino ezin zituzten erabili -rayona eta biskosa-, eta horiek mugatuta zituzten. Kotoia tula egiteko baino ez zen erabiltzen, gudaroste alemanaren eltxo-sareetarako lehenik eta bonbardaketetan hautsitako kristalak ordezteko gero. 1945. urtearen hasieran ganbera sindikalistak egindako inbentario baten arabera, gatazkak iraun zuen bitartean 300 ehungailu baino gehiago suntsitu ziren. 1946. urteaz geroztik, berriro ekin zitzaion ekoizpenari, 1947an Estatu Batuek muga-zergak murriztu zituztenean batez ere. Kotoi ingelesen inportazioari dagokionez, 1950ean hasi zen berriro ere horiekin. Aldi berean, Nylon hariaren merkaturatzearekin batera aukera berriak zabaldu ziren bertako 150 fabrikatzaile ingururentzat; eta orduz geroztik, Nottinghamekoak gain La Segunda Guerra Mundial afecta de lleno a Calais y a su industria: la ciudad fue ocupada y luego bombardeada durante la Liberación en 1,944, y los fabricantes se vieron confrontados a dificultades de producción y de comercialización. Sólo podían utilizar las materias francesas - el rayón y la viscosa - que estaban además racionadas. El algodón es asignado a la fabricación exclusiva del tul, en un principio destinado a las mosquiteras de la armada alemana, después a reemplazar cristales rotos por los bombardeos. Un inventario, realizado a principios del año 1945 por la cámara sindicalista, registra más de 300 telares destruidos durante el conflicto. A partir de 1946, la producción se retoma lentamente, principalmente gracias a la reducción de los derechos de aduana por parte de los Estados Unidos en 1947. Respecto a la importación de algodones ingleses, vuelve a empezar en 195011. Paralelamente, la comercialización del hilo de Nylon abre nuevas perspectivas a los aproximadamente 150 f

Materiala: Ehungintza liburuak

Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Calaisko parpail egileek arropa zurian erabiltzeko parpailari eman zioten lehentasuna, bestelako arroparentzako parpailaren kaltetan. Hala eta guztiz ere, 1960ko hamarraldiaren amaieran, Cristobal Balenciagak bere jostun lana utzi zuen garaian, arropa zuri parpailadunek ez zuten ordu arteko zaletasunik pentsamoldearen bilakaeraren, modaren eta emakumearen emantzipazioaren ondorioz. Krisi horrek hamar urte inguru iraun zuen eta zailtasun handiei aurre egin behar izan zien Calaisko industriak. 150 enpresen artetik, berrogeita hamar inguru desagertu ziren; beste batzuk, aldiz, elkartu egin ziren- bizirik iraun ahal izateko. 1971n hamarka parpail egile baino ez ziren gelditzen, eta aldaketak egin zituzten ekoizpen moduetan, hurrengo hamarraldiei aurre egiteko: ehungailuak modernizatu zituzten, lanaren antolamendua berritu zuten, eta ekoizpen etapak integratu ziren, materia bikain horren fabrikazioak gaur egun arte irauteko moduan. Tras la Segunda Guerra Mundial, los fabricantes de encaje de Calais privilegian más la fabricación de encaje para lencería en detrimento del encaje destinado a las prendas exteriores. Sin embargo, a finales de los años 1960, cuando Cristóbal Balenciaga cesa su actividad de modisto, asistimos a una desafección por la ropa interior con encaje, por causa de la evolución de las mentalidades, de la moda y de la emancipación femenina. Esta crisis dura unos diez años y hace pasar a la industria de Calais grandes dificultades. Unas cincuenta empresas de entre 150 desaparecen y algunas se reagrupan para sobrevivir. En 1971, no quedan más que algunas decenas de encajeros, que inician un cambio en las modalidades de producción con el fin de afrontar las siguientes décadas: modernización de los telares, nueva organización del trabajo, o incluso integración del conjunto de etapas de producción, para que, todavía hoy en día, siga perpetuándose la fabricación de esta materia de excepción.

Materiala: Ehungintza liburuak