ehungailu Bilatu ehungailu testuinguru gehiagotan

1
Ehungailu mekanikoa.
Ehungailu mekanikoa.
ehungailu > telar (5 testuinguru)
eu testuak es testuak
Eskuz egindako parpaila imitatzeko asmoarekin sortu zen parpaila mekanikoa, XVI. mendeaz geroztik ehun estima-tuenetako bat baitzen hura. Tula, sare lotu eta apaingarri-rik gabea, izan zen XIX. mendearen hasieran Ingalaterran sortutako ehungailuetatik irten zen lehenengo ehuna. Man-txako itsasbazterreko Calais hiria izan zen 1816. urteaz geroztik iruzurrez sartutako ehungailuen helburu nagusia. 1830eko hamarralditik aurrera parpailak apaingarriagoak egiteko aukera izan zenetik, Calaisko parpail lantegiek berebiziko garapena izan zuten. El encaje mecánico nació de la voluntad de imitar el encaje hecho a mano, uno de los tejidos más preciados desde el siglo XVI. El tul, red unida y sin motivo, es el primero en ser mecanizado desde los inicios del siglo XIX en los primeros telares construidos en Inglaterra. Calais, ciudad situada en el litoral de la Mancha, se convirtió en el principal destino de estos telares introducidos fraudulentamente desde 1816. En cuanto fue posible, a partir de los años 1830, realizar un encaje con motivos decorativos., las fábricas de encajes de Calais conocieron un desarrollo formidable.

Materiala: Ehungintza liburuak

Cristobal Balenciagak 1936an Parisen hartu zuenean bizilekua, nahasmendu giroan sartuta zegoen parpaila mekanikoaren industria. Kanpoko merkatuaren oso mendekoa zenez, amerikar merkatuarena bereziki; luxuzko sektorea izanik, 1929an Estatu Batuetan sortutako finantza krisiaren ondorio latzak jasan zituen, hura Europara iritsi aurre-tik. Edonola ere, 1920ko hamarraldiko moda oso onuragarria izan zen parpailarentzat, eta bereziki estimatuak ziren Art Deco estiloaren eragina zuten motiboak. 1929an, 380 lantegi zeuden Calaisen, 2710 ehungailu eta 300 milioi franko inguruko fakturazioa eragiten zuten. Baina, 1931n, nazioarteko neurri protekzionistak jarri ziren abian2. Parpailen fabrikatzaileen ganbera sindikalaren arabera, garai hartan 54 lantegik itxi behar izan zituzten ateak3. 1830etik 1936ra sektorearen fakturazio bolumenak nabarmen egin zuen atzera. Zenbait fabrikatzaile, porrot egiteko zorian zeudela, beren ehungailuak saltzen saiatu ziren. Hala ere, epe ertainera konpetentzia areagot Cuando Cristóbal Balenciaga se instala en París en 1936, la industria del encaje mecánico acaba de vivir una década agitada. Muy dependiente del mercado exterior, principalmente americano, este sector de lujo se vio muy afectado por la crisis financiera que se abatió sobre los Estados Unidos en 1929, antes de llegar a Europa. Sin embargo, la moda de los años 1920 fue favorable para el encaje y valoró especialmente los motivos influenciados por el estilo Art Déco. En 1929, Calais cuenta ya con 380 fabricantes y 2710 telares, generando alrededor de 300 millones de francos de volumen de facturación. Pero, en 1931, se pusieron en marcha medidas proteccionistas internacionales. La cámara sindical de los fabricantes de encaje enumera en aquella época 54 cierres de fábricas. De 1930 a 1936, el volumen de facturación del sector experimenta una regresión considerable. Algunos fabricantes, al borde de la quiebra, intentan vender sus telares. Sin embargo, el riesgo de una deslocalización que alim

Materiala: Ehungintza liburuak

Bigarren Mundu Gerrak bete-betean harrapatu zuen Calais eta bertako industria: hiria okupatu eta bonbardatu egin zuten 1944ko Askapenean, eta ekoizteko eta merkaturatzeko zailtasunei aurre egin behar izan zieten fabrikatzaileek. Materia frantsesak baino ezin zituzten erabili -rayona eta biskosa-, eta horiek mugatuta zituzten. Kotoia tula egiteko baino ez zen erabiltzen, gudaroste alemanaren eltxo-sareetarako lehenik eta bonbardaketetan hautsitako kristalak ordezteko gero. 1945. urtearen hasieran ganbera sindikalistak egindako inbentario baten arabera, gatazkak iraun zuen bitartean 300 ehungailu baino gehiago suntsitu ziren. 1946. urteaz geroztik, berriro ekin zitzaion ekoizpenari, 1947an Estatu Batuek muga-zergak murriztu zituztenean batez ere. Kotoi ingelesen inportazioari dagokionez, 1950ean hasi zen berriro ere horiekin. Aldi berean, Nylon hariaren merkaturatzearekin batera aukera berriak zabaldu ziren bertako 150 fabrikatzaile ingururentzat; eta orduz geroztik, Nottinghamekoak gain La Segunda Guerra Mundial afecta de lleno a Calais y a su industria: la ciudad fue ocupada y luego bombardeada durante la Liberación en 1,944, y los fabricantes se vieron confrontados a dificultades de producción y de comercialización. Sólo podían utilizar las materias francesas - el rayón y la viscosa - que estaban además racionadas. El algodón es asignado a la fabricación exclusiva del tul, en un principio destinado a las mosquiteras de la armada alemana, después a reemplazar cristales rotos por los bombardeos. Un inventario, realizado a principios del año 1945 por la cámara sindicalista, registra más de 300 telares destruidos durante el conflicto. A partir de 1946, la producción se retoma lentamente, principalmente gracias a la reducción de los derechos de aduana por parte de los Estados Unidos en 1947. Respecto a la importación de algodones ingleses, vuelve a empezar en 195011. Paralelamente, la comercialización del hilo de Nylon abre nuevas perspectivas a los aproximadamente 150 f

Materiala: Ehungintza liburuak

XIX. mendearen bigarren erdialdetik 1950eko hamarraldiaren hasiera arte, Calaisko parpailak Leavers motako ehungailuetan egiten ziren. Prestakuntza handiko langileak behar dira horiek erabiltzeko, eta kostuaren herena hartzen du horrek. Kostu txikiagoko produktu bat proposatzeko asmoz, Karl Mayer industria-gizon alemanak lehenengo Raschel ehungailua jarri zuen martxan 1956. urtean. Tresna hark, Leavers ehungailuak ez bezala, puntuaren printzipioaren arabera funtzionatzen du. Ehungailu horrek oso bizkor egiten du ka-litate handiko ehuna; aukera gutxiago eskaintzen ditu, baina langile gutxiago behar ditu eta prestakuntza gutxiagokoak. Lehiakide horren igoera bizkorrarekin kezkatuta, Calaisko eta Caudryko Leavers parpaila egileek kalitatezko zigilua sortu zuten 1958an, "Calaisko parpaila", beren parpaila besteetatik bereizteko. Hala ere, zenbaitek Raschel ehungailuak ere erosi zituzten, beren jarduera zabaltzeko helburuarekin. De la segunda mitad del siglo XIX a principios de los años 1950, el encaje se realizará en Calais en telares del tipo Leavers. Su utilización requiere una mano de obra altamente cualificada que representa un tercio del coste de producción. Con el fin de proponer un producto de coste más bajo, el industrial alemán Karl Mayer puso en marcha, en 1956, el primer telar Raschel que, contrariamente al Leavers, funciona según el principio de la labor de punto. Este telar produce rápidamente un textil de calidad y de variedad menores, con una mano de obra reducida v menos cualificada. Preocupados por el rápido auge de este producto competidor, los fabricantes de encaje Leavers de Calais y Caudry15 crean en 1958 uii sello de calidad "encaje de Calais", con el fin de diferenciar su propio encaje. Sin embargo, algunos de ellos compran telares Raschel para ampliar su actividad''.

Materiala: Ehungintza liburuak

Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Calaisko parpail egileek arropa zurian erabiltzeko parpailari eman zioten lehentasuna, bestelako arroparentzako parpailaren kaltetan. Hala eta guztiz ere, 1960ko hamarraldiaren amaieran, Cristobal Balenciagak bere jostun lana utzi zuen garaian, arropa zuri parpailadunek ez zuten ordu arteko zaletasunik pentsamoldearen bilakaeraren, modaren eta emakumearen emantzipazioaren ondorioz. Krisi horrek hamar urte inguru iraun zuen eta zailtasun handiei aurre egin behar izan zien Calaisko industriak. 150 enpresen artetik, berrogeita hamar inguru desagertu ziren; beste batzuk, aldiz, elkartu egin ziren- bizirik iraun ahal izateko. 1971n hamarka parpail egile baino ez ziren gelditzen, eta aldaketak egin zituzten ekoizpen moduetan, hurrengo hamarraldiei aurre egiteko: ehungailuak modernizatu zituzten, lanaren antolamendua berritu zuten, eta ekoizpen etapak integratu ziren, materia bikain horren fabrikazioak gaur egun arte irauteko moduan. Tras la Segunda Guerra Mundial, los fabricantes de encaje de Calais privilegian más la fabricación de encaje para lencería en detrimento del encaje destinado a las prendas exteriores. Sin embargo, a finales de los años 1960, cuando Cristóbal Balenciaga cesa su actividad de modisto, asistimos a una desafección por la ropa interior con encaje, por causa de la evolución de las mentalidades, de la moda y de la emancipación femenina. Esta crisis dura unos diez años y hace pasar a la industria de Calais grandes dificultades. Unas cincuenta empresas de entre 150 desaparecen y algunas se reagrupan para sobrevivir. En 1971, no quedan más que algunas decenas de encajeros, que inician un cambio en las modalidades de producción con el fin de afrontar las siguientes décadas: modernización de los telares, nueva organización del trabajo, o incluso integración del conjunto de etapas de producción, para que, todavía hoy en día, siga perpetuándose la fabricación de esta materia de excepción.

Materiala: Ehungintza liburuak